R.I.P Whitney...

Sabah sabah insan hiç tanımadığı ve görmediği, konuşmadığı birinin öldüğüne üzülüyor. Her ne kadar da bazı insanları tanımasak da, bize görünen anlamda birsey katmasa da, ortak bir hedefimiz, kader birliğimiz olmasa da bazı insanlarla buluşuyoruz bir yerlerde. Gönül birliği kuruluyor. Twitterda yazılanlara baktım, hep aynı seyler yazıyor, insan bu koca dünyada kendi gibi düşünenler ve hissederler olduğunu bildigi müddetçe hiç yalnız değil bence. Hepimizin ilk aşık oldugunda söylediği şarkı.. I Will always live U imiş:) jenerasyonumun ilk aşk şarkısı herhalde.. Bir insan birçok insanı bir yerlerde birlestirebiliyorsa eğer bence büyük bir iş başarmıştır... Evet hergüne oturup bu şarkıyı dinlemiyoruz, kaç yıldır Whitney'in adını anmamışızdır ama hepimizin evinde Bodyguard'ın soundtrack albümü vardır, kaseti veya.. İpodumuza aklımıza gelse veya görsek bir yerde tereddütsüz indireceğimiz şarkıların sahibidir. Ya da sinemaya rezervasyonla gitmediğimiz, ekranda koltuk seçmediğimiz yıllarda bu filme gidip belki de birkaç kez gidip, okul kırıp gidip :)) izlemişizdir...